සිකුරාදාවේ මා කාර්යාලයේ රැඳී සිටිනුයේ උදේ වරුව පමණි. මගේ කාර්යාලයීය යෙහෙළිය වැඩ ආරම්භ කරනුයේ හවස් වරුවේ ය. ඇය විසින් විස්තර කෙරෙන මෙකී සිදුවීමට ඇය ට මුහුණ පාන්න ට වුයේ එවැනි සිකුරාදාවක ය. එවැනි ‘සිකුරාදා’ වල් අප ඕනෑ ම අයෙකුට ඕනෑ ම දවසක එළැඹිය හැකි බැවින් මේ අත්දැකීම බෙදාගන්නට මම සිතුවෙමි.
එදින ඈ වැඩ කරන අංශය වෙත පැමිණෙන විට ඒ මොහොතේ එහි සිට ඇත්තේ වයස අවුරුදු හතලිස් නවයක් පමණ වන මැදි වයස් නිලධාරියකු පමණි. බොහෝ පිරිමින් සාමාන්‍යෙයන් රහසින් දක්වන හැසිරීම්, එළිපිටම දක්වන්නට ගොසින් ප්‍රසිද්ධියක් අත් කර ගත් මේ පුද්ගලයා මෙයට පෙර අවස්ථා ගණනාවක දී මගේ මිතුරියගෙන් බැණුම් අසා ගත් අයෙකි. එහෙත් ඔහුගේ චර්යා රටාවේ වෙනසක් තවමත් දක්නට නැති හැඩකි. මගේ මිතුරිය ද ඇයගේ සැකයට හේතු වන බැල්මකින් පමණකුදු වහා කෝපයට පත් වන්නා වූ, නිරන්තරනේ ම පිරිමින් දෙස සැකයෙන් යුතුව බලන චරිතයකි. ආයතනයේ උසස් ම නිලධාරියකු නොවූවද, අනෙක් පුද්ගලයා ඇයට වඩා ඉහළ තනතුරක් දරයි.
සිද්ධිය කෙටියෙන් මෙසේ ය; වැඩ කරන අංශයට පැමිණි ඇය, වැඩ ආරම්භ කරන්නට සැරසෙද්දී, ඉහත කී නිලධාරියා ඔහුගේ ජංගම දුරකථනයේ වූ කැමරාවෙන් අයගේ ඡායාරූපයක් ගන්නට යන බව ඇය දුටුවා ය. වහා ම මේ ගැන විරෝධය පළ කළ නමුත් ඔහු එය නතර කරන බවක් නොපෙනුනි. වහා ම ක්‍රියාත්මක වූ මගේ මිතුරිය ඒ අවස්ථාවේ ම අංශ ප්‍රධානියා වෙත ගොස් මේ බව දැණුම් දුන්නා ය. තමන් ට සිදු වු කරදරය ලිඛිත ව දැනුම් දෙන ලෙස ඔහුගෙන් උපදෙස් ලැබුණි. ඒ අනූව ඇය ඒ බව ලියා දුන්නා ය. දැන් මේ සම්බන්ධ ව විනය පරීක්ෂණයකට මුහුණ දීමට ඉහත කී නිලධාරියාට සිදු වී ඇත.
මේ ගැන ඇය සමඟ දැඩි ලෙස උරණ වී ඇති මෙ කී නිලධාරියා එම පරීක්ෂණය ඉල්ලා අස් කරවා ගැනීම සඳහා බලපෑම් කරවීමට දැන් දහ අතේ උත්සාහ කරයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් ඔහු මගෙන් ද උදව් ඉල්ලී ය. එහෙත් අදාල පරීක්ෂණයේ දී මිස මා වෙත ඔහුගේ නිර්දෝෂීභාවය ඔප්පු කරන්න ට තැත් කිරීමෙන් පලක් නැති බව පෙන්වා දෙමින් මට එය ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට සිදු විය.
මට හැඟෙන්නේ නිශ්චිත සිද්ධියට වඩා වැදගත් වන්නේ ඒ වටා ගොඩනැගෙමින් පවතින සිද්ධි සමුදාය බවයි. දැන් ඉහත නිලධාරියා සිය නිර්දෝෂීභාවය තහවුරු කරගන්නට හැබෑ පරීක්ෂණයෙන් පිටත හැම ආකාරයකින් ම බලමුළු ගන්වමින් කාර්යාලය පුරා සැරිසරයි. දැන් ඔහුගේ ප්‍රධාන රාජකාරිය වී ඇත්තේ එයයි. ඉතින් මිතුරන් හමු වන ඔහු මෙසේ පවසයි.
“මචං, එදා මම ඉන්න කොට, මේකි මේ කොණ්ඩේ හද හද හිටියා. ඉතින් මම විහිළුවට 4n එක පෙන්වලා, ඒකිට කිව්වා, දැන්නම් ලස්සනයි;කෝ බලන්න 4to එකක් ගන්න කියලා, විහිළුවට4n එක පෙන්නුවා. මේකි මේ හොඳට බය වෙලා ඒක ලොක්කට කිව්වා. මේකිට හොඳටම පිස්සු !”
කාර්යාලයේ බොහෝ කාන්තාවන් නිහඬ ය. ඔවුන් ට ඒ හෝ මේ පැත්ත නොගෙන සිටීම වඩාත් හොඳ යයි සිතුනා සේ ය. ඔවුන්ගේ අදහස එසේ නැත්නම් තමනුත් මේවායේ ගොදුරක් වන බව ය !
බොහෝ පිරිමින් දක්වන්නේ, ඒඅතරින් එකෙකුගේ ශ්‍රී මුඛයෙන් පිටට පැන්න මේ අදහස ම ය.
“උඹට හොඳ වැඩේ. උඹ මහා බූරුවෙක්;පිස්සෙක්;උඹට හැම තිස්සෙ ම කියනවා උඹගේ තත්වෙට ගැලපෙන එවුන් ව විතරක් ආශ්‍රය කරපං කියලා. මේ කොහෙවත් නැති එවුන් ව උඹ, උඹේ කරට ගන්නවා. බලපං; උඹේ තනතුර මොකක්ද ? උන්ගේ තනතුර මොකක්ද ? උඹට ගැලපෙනවද මුන් වගේ උන් ව ආශ්‍රය කරන්න? මුං ව හරි විදියට මේ ofc අස්සේ තියාගන්නත් සුදුසු නැහැ”
මේ කතාවෙන්, මේ අමනයා කියන්නේ කුමක්ද ? රැකියාවේ උස්-පහත් භේදයක් අවශ්‍ය ව තිබේ. ඒ තම අවශ්‍යතා ඉටු කරගැනීමට ‘පහළ‘ සේවක-සේවිකාවන් පාවිච්චි කරගැනීමට ‘ඉහළ‘ උන්ට හැකියාව ලැබෙනු පිණිස ය. ඒ බව නොදන්නා පහළ උන් ට තමන් ‘පහළ‘ බව ඒත්තු යන පරිදි ඔවුන් පහළට ම දැමිය යුතුය. සමහර මෝඩ පිරිමි පමණක් නොව, ඒවා පට්ට grt කර ගෙන ඉන්න කාන්තාවනුත් මේවා ඉස් මුදුනේ තියා ගෙන ඉන්නේ නූතන ඔළුගෙඩියක් ගෙලට ඉහළින් තබා පහළින්වත් නැති නිසා ය. සේවා තත්වයන් මත පමණක් නොව ජාතිය, ආගම, කුලය,ලිංගය ආදිය මත මේ වැනි අගතිගාමී ධූරාවලී ක්‍රමයක් තියා ගෙන ඉන්නා හනමිටි කාරයන් අදත් දකින්නට ලැබීම මොන තරම් අවාසනාවක් ද? දැන් ඉතින් මේ අමන කතාවට ඉහත කී නිලධාරියා මෙසේ ප්‍රතිචාර දක්වයි;
“ඔව් බං, මගේ ‘මනුස්සකමට’ තමයි මම මුන් ව ආශ්‍රය කරේ. උඹලා යන දේ දැන් තමයි මට තේරෙන්නේ. මගේ ‘මනුස්සකම’ තමයි වැරැද්ද !”
මේ චූදිත නිලධාරියාගේ පිටුපසින් ඇත්තේ ඛේදවාචකයක් බැවි මගේ අදහසයි. මගේ මිතුරිය මෙන් ම මෙකී නිලධාරියා ද ‘ලිංගික කුහකත්වය’ නම් අමනුස්ස ක්‍රමයේ දෙපැත්තකින් ගොදුරු බවට පත් වූවෝ වෙති. එහෙත්, මේවා නිවැරදි කිරීමට ඇති ලොකු ම බාධකයත්, ඒ ගොදුරු විසින් ම, අමනුස්ස ක්‍රමය ම පෙරලා පෝෂණය කරන බැවිනි. මේ කියන නිලධාරියාගේ යහළුවන් මෙන්, ඉන් එහාටත් මේ වගේ අමනුස්ස යාන්ත්‍රණයන් හදා-වඩා-නඩත්තු කරන්නන් විසින් විසඳුම පේන තෙක් මානයෙන් ඔබ්බට ද තල්ලු කරනු ඇත.
‘ලස්සන’ දැකීමේ, අගය කිරීමේ හැකියාව ඇති සංස්කෘතියක් අපට ඇත්දැයි මට සැක සිතෙයි. මේ සමාජයේ දී ‘ලස්සන’ යනු හොරෙන්, බලය යෙදීමෙන් ගසා කෑ යුත්තක් සේ ය. ‘ලස්සන’ යනු අන් අයට නොපෙන්විය යුතු දෙයකි. ‘ලස්සන’ යනු හොර රහසේ බැලිය යුතු දෙයකි; තමන් එය රස විඳින බව ද හෙළිවුවහොත්, වහාම එයට ගරහා-පහර දී වනසා දැමීමෙන් ගැලවීම ලැබිය යුත්තකි. මේඅපේ ‘පොර’ වල් කියමින්-කරමින්සිටින දේ නොවේ ද?
ඉතින් මේ සිද්ධියේ තවත් දිගුවක් ඇත.
අර නිලධාරියාගේ වදෙන් බේරෙන්නට ඔහුගේ ඇතැම් මිතුරන් මගේ මිතුරියට බලපෑම් කරන්නට පටන් ගෙන ඇත. ඇයගේ ද හිතවතුන් ලෙස පෙනි සිටිමින් මේ ඔවුන් ඉදිරිපත් කරන අදහසයි.
“අපි දන්නවා, මු කොහොමත් මෝඩයා. කිසිම මොළයක් නෑ. නැත්නම් තවත් ප්‍රශ්නයක් දා ගෙන තියෙන අස්සේ ඒ වගේ ම තවත් එකක් දා ගනීද ! වැරැද්දක් තමයි උ කරලා තියෙන්නේ. ඒ වුණාට ඉතින් මෙහෙමයි. මූ ගැන මෙහෙම action එකකට ඔයාල යනවා කියන්නේ, ඒකෙන් සවුත්තු වෙන්නේ ඔයාල ම තමයි. මේ මුළු ofc එක ම මේක දැනගන්නවා. ඔයාල highlite වෙනවා වැඩියෙන්. ඒකෙන් අරූට වඩා සවුත්තු වෙන්නේ ඔයාල ම තමයි”
කාර්යාලයේ කාන්තාවන් ට මේ ලෙසින් ම කර ඇති තවත් හිරිහැරයන් කිහිපයක් ම ගැන මේ වන විටත් තවත් පැමිණිලි මේ නිලධාරියාට විරුද්ධ ව ලැබි තිබීම නිසා පරීත්ෂණයේ දී අනිවාර්යයෙන් ඔහුට අමාරු තත්වයක් ඇති වෙනු ඇති. ඒත් මට අනූව මේ ප්‍රශ්නයේ මතු පිට පෙනෙන කොටස පමණක් බව ය. ලොකු ම කොටස මේ වන විටත් කාර්යාලය තුළ, හිරිහැරයට ලක් වූ, ඒ ගැන පැමිණිලි කළ මගේ මිතුරිය ඉලක්ක කර ගත් අපහාස-අවලාද ව්‍යාපාරයක් ගෙන යන පිරිස ය; මේ වැනි අවස්ථා ගැහැණුන් විසින්, නිහඬ ව, හොර රහසේ දරා ගත යුතු ය යන මතවාදය ය. මගේ මිතුරියගේ තනතුරේ ව්‍යුහගත වීම පෙන්වා කරනු ලබන පහර දීම් ය. ඔවැනි සංස්කෘතියක් රකිමින් අපි අර වැනි එක් චූදිතයකු පමණක් දඬුවමට ලක් කිරීම, ඊට වඩා බරපතල ලෙස ඒ පීඩක යාන්ත්‍රණය පවත්වා ගෙන යන්නට දායක වන සියළුම දෙනාගේ නිදහස තහවුරු කර තිබීම යන තත්වයන් තුළ ඇත්තට ම වැඩකට ඇති යමක් වේ ද?
එහෙත්, අවම වශයෙන් මම මෙහි දී අවමය වෙනුවෙන් වත් පෙනී සිටිමි. ඒ එතැනින් නතර වනු සඳහා නොවේ. ඉන් එහාටත් යනු සඳහා ය; මේ ලියන්නේ ඒ වෙනුවෙනි.
මේ ලෝකෙට මම බිහි වුණේ අනූව දශකයේ එක අවුරුද්දක. මගේ අක්කා මට වඩා අවුරුදු ගාණකින් වැඩිමල්. අක්කගෙන් පස්සේ ඒ අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ මගේ අම්මත්, තාත්තත් ගොඩක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉඳල තියෙන්නේ ඊළඟට පිරිමි ළමයෙක් හම්බ වෙයි කියල ලු. ඉතින් මම ඉපදිල තියෙන්නේ ඒ දෙන්නගේ ඒ බලාපොරොත්තු සුන් කරගෙන ! ඒ ගොල්ල අවුරුදු ගාණක් බලා ගෙන හිටපු වස්තුව මම නෙවෙයි.....! මේ මෑතකදීත් අම්මා කියනවා ම ඇහිල තියෙනවා, මම ඉපදිලා සතියක්-දෙකක් යන තුරු ම තාත්තනම් හිටියේ සතුටකින් නෙවෙයි කියලා. ඉපදුන පුංචි ම බබා කාලේ දුකක් දැනෙන්න තරම් දැණීමක් නැති වුණත්, මේ බව තේරෙන කොටනම් දැණුන දුක මෙච්චරයි කියල කියන්න බැහැ. ඉතින් මම ගැහැණු දරුවෙක්. ඒක මගේ දෙමව්පියන්ගේ අවාසනාව ද ? මගේ අවාසනාව ද ?
කොහොම හරි මම ඉපදිලා අවුරුදු දෙකකට පස්සේ අම්මගෙයි, තාත්තගෙයි දෙන්නගේ බලාපොරොත්තු ආයෙමත් ආලෝකමත් වුණා; මට මල්ලියෙක් ලැබිලා. වෙන විදියකට කීවොත් අම්මටයි,තාත්තටයි පිරිමි දරුවෙක් හම්බ වෙලා.
එක දරුවෙකුගේ ඉපදීම දුකකුයි, තව දරුවෙකුගේ ඉපදිම සතුටකුයි පරස්පර විරෝධී විදියට එක ම දෙමව්පියන් ට ඇති වෙන්නේ කොහොමද ! ඒ වෙනස ඇති කරල තිබුණේ මල්ලිගෙයි, මගෙයි ලිංගිකත්වයන් දෙකේ වෙනසෙන්. ඒත් ඒක එහෙම වෙන්නේ කොහොමද ? මට අවුරුදු පහක්-හයක් වෙද්දී මම කල්පනා කරන්න ගත්තා. ඒත් මට උත්තරයක් හොයා ගන්න බැරි වුණා. දුකක්-වේදනාවක් විතරක් ඉතිරි වුණා. ඒක ඇත්තට ම එහෙම සිද්ධ වුණාද; එහෙ නැත්නම් ඒ මට දැණුන විදිය ද කියල අදටත් මම දන්නේ නෑ. ඒත් ඒ මට දැණුන විදියනම්, ඇයි මට එහෙම දැණුනේ ? මට හැම තිස්සෙ ම පෙණුණේ අම්මලා මට වඩා මල්ලිට ආදරය කරන බව. මට වැඩිය හුරතලයක්,අගය කිරීමක්මල්ලි ට ලැබුණා; තාමත්. දැන්නම් ඒ කිසිම දෙයක් ගණන් ගන්නේ නැතිව වගේ ඉන්න මට පුරුදුයි. ඒවා ගැන සොයා බලන්නේ නැතිව ඉන්න මට පුරුදු වෙලා. ඒත්, පොඩි කාලේනම් එහෙම දේවල් දැනිලා අඬල තියෙන වාර ගණනුත් අනන්තයි. ඒ එක්ක ම මගේ හිතට දැණුන ඊර්ෂ්‍යාව, වෛරය අනන්තයි. ඒ වෙලාවටත් ඒ ගැන තරවටුවක් ලැබෙනවා විනා, ඒ ඇයි කියල හොයල බලන්න අම්මටත්, තාත්තටත් බැරි වුණා.
පොඩි දවස්වල මටත් හිතුණේ මේක මගේ ප්‍රශ්ණයක් විතරයි කියලා. ගොඩක් වෙලාවට මේක අපි තේරුම් කරගන්නේ ආදරය අපේක්ෂා කරන දෙන්නෙක් අතර ඇති වෙන තරඟකාරී, නැත්නම් ඊර්ෂ්‍යාත්මක හැඟීමක් විදියට; ඒත් ඒ එච්චරම ද? දැන් මට තේරෙනවා මෙතැන ගැහැනු-පිරිමි කියන ලිංගිකත්ව ප්‍රශ්නයකුත් තියෙනවා කියලා.
ගැහැණුකම ඇතුළේ මම වගේ ම අම්මත් පීඩාවට පත් වෙනවා. ගැහැණුකම ශාපයක් කියල දකින්න මේ නිසා අම්මට ලේසියි. මම උපදින කොට මම තුළින් ගැහැණු ළමයෙකු අපේක්ෂා නොකරන්න අම්මට මේකත් හේතුවක් වෙන්න ඇති. ගැහැණු ළමයින් පරිස්සම් කරන්න ඕන; රැක බලා ගන්න ඕන; පිටටයි අන්තිමට දෙන්න වෙන්නේ; කොයි අතින් බැලුවත් ඵලදායිතාවය අඩුයි. මෙන්න මෙහෙමයි නේ අපේ සමාජවල හිතන්නේ. ගැහැනු ළමයාගේ එකම වටිනාකම තමයි පිරිමින්ට සහායක උපකරණයක් වීම. මේ අනු ව බැලුවා ම. ළමයි හදල දෙන එක; උයල-පිහල දෙන එක; ගෙවල්-දොරවල්-රෙදි-පෙරෙදි අස්-පස් කරල දෙන එක....ඔන්න එය වගේ ලට්ට-ලොට්ට ගොඩක් ගැහැණු ළමයාගෙන් අපේක්ෂා කරනවා. දැන් අපේ අම්මා මේක තමන්ගේ ගැහැණුකමේ උරුමයක් විදියට නිකම්ම භාර අර ගෙන තියෙද්දීමම ඒක ප්‍රශ්න කරනවා. මේක තමයි අම්මයි, මායි අතර තියෙන පරම්පරා වෙනස !
ඔන්න අම්මයි-තාත්තයි එකට ගමනක් ගිහින්, ගෙදර එනවා. දෙන්නට ම එකම විදියට මහන්සියි. තාත්තාගෙට ගොඩ වෙන්නේ ම තමන් එක්ක ආපු අම්මගෙන් තේ එකක් ඉල්ල ගෙන. මේකේ කිසිම අමුත්තක් අම්මට දැණෙන්නෙත් නෑ. ඒත් එයාට කේන්තියි. ඉතින් බැන බැන තේ හදල දෙනවා. ඊට පස්සේ උයන්න පිහන්න පටන් ගන්නවා. ඊට පස්සේ අස්-පස් කරන්න ඕන. ගැහැණු වෙලා උපන්න ම එහෙම කරන්න ඕන ලු; ඒත් ඒ ඇයි කියල ඇහුව ම ඒක පැහැදිලි කරගන්න කාටවත් ම බැහැ. ආදරය, යුතුකම කියන්නේ ඒකටයි කියල තව විකාරයක් පටලව ගන්නවා. එහෙම නොවුණා ම පවුල් වල ප්‍රශ්න ඇති වෙනව ලු. හි හි.....! (ඉතින් ඕනැම පීඩාවක් දරා ගෙන ඉවසගෙන හිටියම ප්‍රශ්ණයක් නෑ තමයි පීඩාව පවත්වගෙන යන අයට !) මේවා පුද්ගලික ප්‍රශ්න හැටියට අපේ වගේ නොදියුණු සමාජවල තේරුම් ගන්නේ. ඒ නිසා විසඳ ගන්න වෙන්නෙත් හොඳට ම දුර්වල කරල තියෙන තනි තනි ගැහැණුන් ට. ඒ වගේ පසුබිමකදී අම්ම වගේ ගැහැණියක් මේ කියන උරුමයේ කරුමය පරාජය කරන්න අසමත් වෙනවා. ඉතින් එයා ඊළඟට බලන්නේ මේ කරුමය උරුමයක් හැටියට තමන්ගේ දෝණිටත් පටවන්න. තාත්තා ඒක එහෙම කරන්න ඕන කියල හිතන තැනට වඩා වෙනස් ව නමුත් අම්මා ඒ වගකිම තමන්ගේ අතට ගන්නේ මෙන්න මෙතැනින්. ඉතින් එයා මාවත් ඒ වැඩවලට පුරුදු කරවන්න හිතනවා. මම උයන්න-පිහන්න උදව් වෙන්න ඕන; ගේ අස්-පස් කරන්න ඕන. ඇයි; මම ගැහැණුළමයා නිසා. මේ හැම දේකින් ම මල්ලී නිදහස්. ඊළඟට එයා කොයි තරම් රෑ වෙලා ගෙදර ආවත් ලොකු අර්බුදයක් වෙන්නේ නැහැ; හැබැයි මම වෙනදට වඩා ටිකක් පරක්කු වුනොත් ඒ වෙලාවේ ලෝක විනාශය සිද්ධ වුණා වගේ තත්වයක් මතු වෙනවා අපේ ගෙදර ! මල්ලි එහෙම ආවොතින් විරෝධය පල කෙරෙනනේ මුනිවත රැකීමෙන්. ඒත් ඒ වගේ වෙලාවක දී ගෙදර බල්ලා ට වුණත් මට බැනීමට අවශනම් බුරන්න ට ඇති අයිතියට මා ගරු කළ යුතුයි කියලයි හැමෝම හිතන්නේ. පෙරලා ප්‍රශ්න ඇසීමත් මහා පාපයක් වෙනවා. මොකද එකටෙක කියන එක ගැහැණුකමට කොහොමටත් නොසුදුසුයි ලු !
අඳින්න-පළදින්න, කන්න-බොන්න, කතා කරන්න, හිනා වෙන්න, බනින්න කොල්ලෙකුට නිදහසක් තියේනම්, කෙල්ලෙක් ට ඒක නුසුදුසු වෙන්නේ කොහොමද ? හමේ පාට මොකක්ද, කතා කරන භාෂාව මොකක්ද වගේ කරුණු උඩ මනුෂ්‍යයන්ට අයිතිවාසිකම් අඩු-වැඩ වෙන්නේ නැත්නම් ලිංගිකත්වය උඩ එහෙම වෙන්න ඕන කියලා හිතන පදනම මොකක්ද ? අනිත් තැන්වල සමානත්මතාවය ගැන බෙරිහන් දෙන අයත් මේ කියන ලිංගිකත්වයේ තැනට ආවම වෙව්ලන්න පටන් ගන්නේ ඇයි ?
සමහරු කියනවා, මේ ඔක්කොම ගැහැණුන්ගේ ආරක්ෂාවට ලු ! කාගෙන්ද ගැහැණුන් ව ආරක්ෂා කරන්න තියෙන්නේ ? පිරිමින්ගෙන් ම නේ ද? මොකෝ, කැලෑ බිඳ ගෙන අලි ඇත්තු- සර්පයෝ එන්නේ නෑ නේ ගැහැණුන් ව බිලිගන්න ! එහෙනම්, ගොදුර බවට පත් වෙන ගැහැණිය ව ගෙවල් මුල්ලේ කොටු කරල දානවා වෙනුවට මේ සමාජයට කරන්න තියෙන්නේ තමන්ගේ පිරිමි සත්තු ටික ගෙවල් ඇතුළේ කොටු කර ගන්න එක. එතකොට ඉතින් මේ පිරිමි සමාජය කල්පනා කරන විදියට කිසි ගැහැණියකට කිසිම අනතුරක් වෙන්නේ නැහැ නේ. දැන්වෙලා තියෙන්නේ මේක පටලවා ගෙන අනතුරු ඇති කරන්නා, වැරදිකාරයා, දූෂකයා එළියේ නිදහසේ තියා ගෙන, පීඩිතයා දොරගුලු ලා සිර කර තැබීමයි. මේ තත්වය රැක ගෙන ඉන්න පිරිමි ඔළුගෙඩි ඇති ගැහැණු-පිරිමි කවුරුත් මේ ගැන හිතා බැලුවොත් ටිකක් මොළේ ඇති විදියට වැඩ කරගන්න පුළුවන් වෙයි. හි හි....!
ඉතින් මුළින් කියා ගෙන ආපු විදියට මේක මගේ මගේ අම්මගේ වරද නොවෙයි. එයාටමේක පටවපු එකක්. ඒ පටවලා තියෙන්නේ තාත්තා නෙවෙයි; මල්ලිත් නොවෙයි. ඒක අපේ සමාජයේ නොදියුණුකම ඇතුළේ සංස්කෘතියෙන් පැටවුණ එකක්. මේක මගේ අම්මගේ-තාත්තගේ පුද්ගලික ප්‍රශ්නයක් කියලා පටලව ගන්න එපා. කුහක නැතිව බැලුවොත් අපේ මුළු සමාජයෙ ම මේ ප්‍රශ්නය තියෙනවා. දියුණු විදියට මනුෂ්‍ය සමාජයක් හදා ගන්න නම් අපි මේ යල් පැන ගිය පුරුෂාධිපත්‍යය වගේ කුණු ගොඩවල් ඒවාට අයිති බක්කිවලට ම යොමු කරන්න දැණුවත් තීරණයක් ගන්න වේවි.
ගිය අවුරුද්දේ start කරපු මගේ blog එක හිටි ගමන් නැති වෙලා !
මට මාර දුකයි !
post එකක් ලියා ගන්න තරම් වෙලාවක්-හිතට නිදහසක් නැති වුණත් මම කීපවතාවක් ම ඇවිත් මගේ blog එක බලල ගියා. ඒත් දවසක් post එකක් ලියන්න මම try කරද්දි මට තේරුණා මට ඇතුල් වෙන්න බෑ කියලා මගේම blog එකට ! blogger අහනව, මේ මමම ද කියලා ! යකා නගින වැඩක් ! ඉතින් කරන්න පුළුවන් හැම විදියකින්ම මම ට්‍රයි කළා මේ මමම තමයි යකෝ කියල ඔප්පු කරන්න......
හරි ගියේ ම නෑ !
අන්තිමට මම වෙන තීරණයක් ගත්තා.
ඒ තව blog එකක් පටන් ගන්න. හැම දේම ආයෙත් මුල ඉඳල ම යන්න. ඒත් එහෙම කීවට එහෙමමත් බෑ නේ. ඒ හැම දේම ලේසියෙන් අතෑරල දාන්න පුළුවන් දේ නෙවෙයි. ඉතින් මම අළුතෙන් ම blog වැඩේ පටන් ගන්නවත් එක්කම තව තීරණයක් ගත්තා මගේ පරණ blog පෝස්ට් ටික උස්සන්නත් !
හි හි !
ඔන්න මම ඒ වැඩේ කළා ! (ඒත්, ලොකුම දුක ඒකේ තිබුණ වටිණා comments ටික
මට නැති වුණ එක. ඒ ටික ගන්න බැහැ !)
මගේ නම, ඊමේල් ඇඩ්‍රස් එක්කොම ඒ විදියටම ගත්තා කිසිම අපහසුවක් නැතිව !
ඒත් පරණ තිබුණ දේ ම ඒ විදියට ම නෑ. දුකයි තමයි.
ඒත් මම ආයෙමත් අළුතෙන් පටන් ගන්නවා !
